Mijn Vision Quest.
Heb ik verteld van die keer dat ik 24 uur op een rots in Portugal zat? Vrijwillig. Zonder eten. Zonder beschutting. Zonder de mogelijkheid tot contact met andere mensen. Het was een Vision Quest. Ik vond het saai. Verveelde me. En haalde er zo’n diep gevoel van overgave en rust uit. In deze blog deel ik – één jaar na de ervaring – graag meer over wat ik deed, waarom in hemelsnaam en wat deze Vision Quest mij bracht.
24 uur op een rots, 36 uur niet eten. Doe normaal!
Ik had tijdens het heksenretraite waar ik was al horen praten over een Vision Quest. Een Vision Quest is een intense ontmoeting met jezelf op een krachtplek in de natuur. Natuurvolkeren ondernemen een Vision Quest als overgang van de ene levensfase naar de andere, bijvoorbeeld van maiden naar mother, van werkende naar in-between-jobber (of werkeloze), van reiziger naar bewoner van een huis, verzin het maar. Ver afgezonderd van de bewoonde wereld, in de natuur, zonder afleiding en met alle aandacht voor jezelf en jouw binnenwereld heb je ruimte om jouw visioenen te ontvangen. Door de ontbering van niet eten, kou en slapeloosheid kom je jezelf tegen en ontdek je waar je krachten liggen. Je wordt niet afgeleid door andere mensen, bezigheden of digitale media. Bovendien moet je alle controle wel loslaten want in de natuur ben niet jij de baas (voor zover je dat ooit bent). Hierdoor sta je meer open voor jouw innerlijke waarheid. In stilte naar de boodschappen van je hart luisteren, dat is het doel. Nou, klinkt mooi. Toch leek het mij vooral eng. En stom. Ik had dat niet nodig. Vooral het niet eten riep veel weerstand bij me op: hoe dan?! Alleen zijn kan ik wel, vind ik zelfs fijn. Maar echt een hele nacht onbeschut buiten doorbrengen…
Weerstand als uitnodiging tot groei
Je raad het al: toch ging ik. Omdat ik weerstand zie als een uitnodiging tot groei. Tijdens de voorbereiding zag ik ook dat mijn weerstand vooral zat in mijn overtuiging dat het (leven) zwaar en moeilijk voor me moet zijn. Wat als ik dat losliet? Als ik een zo comfortabel mogelijke Vision Quest voor mezelf ging realiseren? Dat het geen afzien hoefde te zijn? Of in ieder geval zo min mogelijk afzien. Die uitdaging ging ik met mezelf aan. Op de dag van de quest verlieten we voor zonsopkomst met een stuk of acht vrouwen in stilte onze tenten. Op zoek naar ons plekje in het wild. Hongerige magen. Rugzakjes met water, een slaapzak en hangmat op onze rug. Onze opper-heks drummend voorop. Op ons laatste punt samen maakten we ceremonieel een altaar van stenen (zie foto); onze plek om de volgende dag naar terug te keren. Vervolgens verspreiden we ons over het rotsachtige, beboste, verwilderde land van vijftien hectare en dat was dat: vanaf nu stond ik er alleen voor.
Ontdek je plekje, intuïtie!
Door goed naar mijn intuïtie te luisteren – en dus niet naar die stem in mezelf die zegt dat het harder, zwaarder, pittiger, beter moet – voelde ik waar mijn energie heen wilde. Ik vond een prachtig plekje: zon, schaduw, beschutting en uitzicht. Perfect! Bijna comfortabel. Ik begon met het maken van mijn kring om me heen, een heilige cirkel van takjes, blaadjes en stenen om me te beschermen. M’n hangmat kreeg een plekje buiten mijn kring omdat het anders niet paste. Ik vertrouwde erop dat ik deze fout in mijn logistiek ging overleven ;). Toen begon het. Een lange, lange, lange dag en nacht. Alleen in het wild. Luisterend naar mijn innerlijke stem, m’n hart.
Hoe heb ik mijn Vision Quest ervaren?
Om het bij de grote lijnen te houden: ik verveelde me. Vond het lang duren. Nu kan verveling natuurlijk een vlucht zijn om maar niet naar binnen te keren, je eigen diepte (en demonen) niet aan te kijken. Het ding was dat ik ten tijde van deze Vision Quest al zo’n 1,5 jaar op reis was met man en hond. We hadden niks dan tijd en ruimte en de laatste maanden helemaal omdat we tot een sabbatical hadden besloten. Leegte was inmiddels my middle name. Ik deed al manden niet anders dan naar mezelf en m’n hart luisteren. En na heel veel innerlijke processen, patronen, overtuigingen en pijnstukken die daaruit voortkwamen aangekeken te hebben, was het er nu fijn. Opgeruimd. De ‘verveling’ die ik ervaarde voelde dus eigenlijk als een beloning, besefte ik na enige tijd. Als tevredenheid. Het zware werk was gedaan. Ik mocht en kon me ‘vervelen’. Ik hoefde niet hard te werken, maar mocht zijn met wat is. Niks meer en niks minder. Wat een luxe! Naderhand schreef ik de volgende zinnen op, die het beste uiting gaven aan het diepe gevoel van thuiskomen in en met mezelf dat ik ervaarde:
- Alles is er al: stop met zoeken. Kijk & zie.
- Iedereen is uniek en haar mooiste zelf. Dag mooiste zon!
- Ik besta in relatie tot de ander. Ik ben niet beter dan een ander & niemand is beter dan ik.
De hoogtepunten van mijn Vision Quest
De hoogtepunten tijdens mijn Vision Quest waren voor mij:
- De zonsondergang. Op dit schouwspel verheugde ik mij de hele dag. Omdat er verder niks, maar dan ook echt niks gebeurde in het landschap om me heen. Oh, wacht! Dat is niet waar! Een klein uurtje nadat ik me geïnstalleerd had en me veilig voelde in mijn energetische cirkel, liep in een veld beneden de genetkat – een wilde kattensoort, een klein roofdier – voorbij. Jagend. Op zoek naar voer. Top!
- Na zonsondergang hoorde ik geritsel in de struiken. Ik keek naar links en recht in de ogen van een vosje. Zo lief! Helaas liet mijn enthousiaste ‘Ooooooh!!!’ het beestje schrikken. Logisch ook. Dus daar ging hij weer, snel weg van dat enge mens. En toch … die drie seconden oogcontact met een ander wezen in zo’n lege dag waren prachtig. (Een vriendin vertelde naderhand dat zij urenlang op haar rots had zitten trommelen om de mieren niet te vermoorden, maar wel op afstand te houden. Ik zeg het je: 24 uur op een rots brengen je dichterbij de natuur).
- ‘s Nachts wakker worden. De prachtige sterrenhemel zien, voelen dat ik warm was in m’n slaapzak, voelen dat ik veilig was in mezelf en beseffen dat ik – aan de stand van de maan te zien – best al wat geslapen had. Dat was magie voor mij.
En toen en toen en toen?
En toen klonk ‘s ochtends bij zonsopkomst de drum. Wat betekende dat we onze weg terug naar ons verzamelpunt, ons altaar en elkaar mochten gaan zoeken. Jeeeeh! Overleefd! Gedaan!! Na 36 uur niet eten volgde het lekkerste ontbijt van m’n leven bij ons kampement. Waar we de rest van de dag konden kletsen, knutselen, lanterfanteren, kortom: doen wat je nodig had om de ervaring een plekje te geven. En toch … pas nu, één jaar later, besef ik dat en hoe diep deze ervaring mij heeft veranderd. Zoals mijn zusje zei na een stilteretraite: ‘Ik hou vooral het geruststellende gevoel over dat ik niks nodig heb. Ik kan me altijd nog vermaken met m’n grote teen.’ Dat. Dat diepe gevoel van ‘gewoon’ mens of gewoon maar een mensje zijn. Dat niks nodig heeft. Dat zich redt in stilte. In het wild. Dat gevoel onder al het andere, onder ambities, verwachtingen, teleurstellingen, verlangens. Het is fijn om dat te voelen. Als een kalme onderstroom die er altijd is.
Geen eat, een beetje sleap, wel repeat
Dus dit jaar ga ik weer. Het zal anders zijn want ik heb nu, weer wonend en werkend in Nederland, veel minder rust en leegte in mijn leven dan tijdens het reizen. Dus de overgang zal groter zijn. Ik ben erg benieuwd wat de rotsen, m’n lege maag en de diertjes me dit jaar gaan brengen. Jullie horen het volgend jaar ;).
